ستاره شناسان فاصله دقیق تا یك مغنااختر را اندازه گرفتند
تعمیركار: یك تیم بین المللی از ستاره شناسان با بهره گیری از ˮآرایه خط پایه بسیار بزرگˮ(Very Long Baseline Array) به اختصار ˮVLBAˮ متعلق به ˮبنیاد ملی مهندسی آمریكاˮ اندازه گیری هندسی مستقیم فاصله تا مگنتار ˮXTE J۱۸۱۰-۱۹۷ˮ را كه در صورت فلكی ˮكمانˮ قرار دارد، انجام داده اند.
به گزارش تعمیرکار به نقل از ایسنا و به نقل از سای نیوز، مگنتارها یا مغنااخترها(Magnetar) انواع مختلفی از ستاره های نوترونی هستند که بقایای ابرمتراکم ستاره های بزرگی هستند که به صورت ابرنواختر منفجر شده اند و میدان های مغناطیسی بسیار قدرتمندی دارند.
میدان مغناطیسی معمولی یک مگنتار، یک تریلیون برابر قویتر از میدان مغناطیسی زمین است که مگنتارها را به مغناطیسی ترین اجرام جهان هستی تبدیل می کند.
آنها می توانند انفجارهای نیرومندی از اشعه ایکس و اشعه گاما منتشر کنند و اخیراً به یک کاندیدای اصلی بعنوان منبع "انفجارهای رادیویی سریع"(FRB) شناخته شده اند.
نظریه مربوط به مگنتارها توسط "رابرت دانکن" و "کریستوفر تامسون" در سال ۱۹۹۲ عرضه شده است، ولی نخستین انفجار اشعه گاما مربوط به یک مگنتار در ۵ مارس ۱۹۷۹ کشف و به ثبت رسید. در طول یک دهه پس از آن فرضیه مگنتار به طور گسترده بعنوان تکرارکننده اشعه گاما و اشعه ایکس غیرعادی اختر تپنده پذیرفته شد.
اما مگنتار "XTE J۱۸۱۰-۱۹۷" که در سال ۲۰۰۳ کشف شد، نخستین مورد از میان شش جرمی بود که پالس های رادیویی ساطع می کردند.
این جرم این کار را از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ انجام داد، سپس برای یک دهه متوقف گردید و در دسامبر سال ۲۰۱۸ باردیگر انتشار پالس های رادیویی درخشان را از سر گرفت.
"هائو دینگ" ستاره شناس دانشگاه فناوری "سوئینبرن" و همکارانش از "آرایه خط پایه بسیار بزرگ"(Very Long Baseline Array) از ژانویه تا نوامبر ۲۰۱۹ و سپس در ماه های مارس و آوریل سال ۲۰۲۰ برای مشاهده منظم مگنتار "XTE J۱۸۱۰-۱۹۷" استفاده کردند.
آنها با مشاهده این مگنتار از دو طرف مخالف مدار زمین به دور خورشید توانستند یک تغییر جزئی در موقعیت ظاهری آنرا نسبت به اجرام پس زمینه بسیار دورتر تشخیص دهند. این اثر که "اختلاف منظر"(parallax) نامیده می شود، به ستاره شناسان اجازه می دهد تا از هندسه برای محاسبه مستقیم فاصله خود تا جرم مورد نظر استفاده کنند.
"دینگ" اظهار داشت: این نخستین اندازه گیری "اختلاف منظر" برای یک مغنااختر است و نشان داده است که این مگنتار با فاصله حدود ۸۱۰۰ سال نوری از ما، از نزدیکترین مگنتارهای شناخته شده است که آنرا بعنوان یک هدف اصلی برای مطالعات آینده معرفی می کند.
دکتر "آدام دلر" از دانشگاه "سوئینبرن" اظهار داشت: دانستن فاصله دقیق با این مغنااختر بدان مفهوم است که ما می توانیم قدرت پالس های رادیویی حاصل از آنرا به صورت دقیق محاسبه نماییم و خواهیم فهمید که اگر چیزی شبیه به انفجار رادیویی سریع ساطع کند، چقدر قوی خواهد بود.
وی ادامه داد: انفجارهای رادیویی سریع از نظر قدرت متفاوت هستند، ازاین رو ما می خواهیم بدانیم که آیا پالس مغنااختر نزدیک به آن است یا با قدرت انفجارهای رادیویی سریع شناخته شده همپوشانی دارد.
دکتر "والتر بریسکن" ستاره شناس رصدخانه ملی رادیو نجوم اظهار داشت: کلید پاسخ به این سؤال، فاصله گرفتن از مگنتار است، ازاین رو ما می توانیم نمونه خویش را گسترش دهیم و داده های بیشتری بدست آوریم و "VLBA" ابزار ایده آلی برای انجام این کار است.
"دینگ" اظهار داشت: ما می دانیم که تپ اخترها مانند آنچه در سحابی معروف خرچنگ وجود دارد، پالس های غول پیکری منتشر می کنند که بسیار قویتر از تپ اخترهای معمولی هستند. تعیین فاصله تا مغنااختر به ما کمک می نماید تا این پدیده را درک نماییم و بفهمیم که شاید FRB شدیدترین نمونه پالس های غول پیکر باشد.
"آرایه خط پایه بسیار بزرگ" که به اختصار VLBA نامیده می شود، سامانه ای شامل ۱۰ رادیو تلسکوپ است که از مرکز مدیریت آرایه در سوکورو نیومکزیکو مدیریت می شود و بخشی از رصدخانه ملی رادیویی آمریکا (NRAO) به حساب می آید. ۱۰ آنتن رادیویی به شکل آرایه ای با یکدیگر فعالیت می نمایند که بزرگ ترین سامانه استفاده کننده از تداخل سنجی خط پایه بسیار طولانی در سطح جهان به حساب می آید. طولانی ترین خط پایه موجود در این تداخل سنجی حدود ۸۶۱۱ کیلومتر است.
۱۰ تلسکوپ این آرایه در سرتاسر ایالات متحده آمریکا پخش شده اند و نتیجه همکاری مشترک آنها، تهیه دقیق ترین نقشه ها از کهکشان های دوردست است.
ساخت این آرایه در فوریه ۱۹۸۶ شروع شد و در ماه مه ۱۹۹۳ به پایان رسید. اولین ستاره شناسی رادیویی با استفاده از هر ۱۰ آنتن آرایه در ۲۹ مه ۱۹۹۳ انجام شد. هزینه ساخت آرایه خط پایه بسیار بزرگ حدود ۸۵ میلیون دلار بود.
هر گیرنده این آرایه شامل یک آنتن سهموی با قطر ۲۵ متر است که در امتداد ساختمان کنترل مجاور آن قرار دارد. ارتفاع هر آنتن در حالت ایستاده به اندازه ساختمانی ده طبقه و وزن آن حدود ۲۱۸ تن است.
این مطالعه در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society انتشار یافته است.
منبع: setfix.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب