شبیه سازی کهکشان راه شیری با قوی ترین سوپر کامپیوتر نجومی جهان
تعمیرکار: گروهی از پژوهشگران ژاپنی با بهره گیری از قوی ترین سوپر کامپیوتر نجومی جهان توانستند کهکشان راه شیری را شبیه سازی کنند.
به گزارش تعمیرکار به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، شبیه سازی جدیدی که با قوی ترین سوپر کامپیوتر نجومی جهان انجام شده، سناریویی قابل آزمایش کردن را برای توضیح دادن ظاهر کهکشان راه شیری ساخته است. مقایسه این سناریو با داده های تلسکوپ های فضایی فعلی و آینده می تواند نحوه تکامل یافتن کهکشان محل سکونت ما را آشکار کند.
نجوم، ساختار کهکشان راه شیری را با جزییات بیشتری آشکار می کند. ما می دانیم که راه شیری، یک کهکشان "قرص گون" یا "دیسکی"(Disc galaxy) با مارپیچ هایی است که یک میله مستقیم در وسط، آنها را به هم متصل می کند. همچنین، ما می دانیم که قسمت داخلی میله دارای یک برآمدگی بادام زمینی شکل است. قسمت هایی که میله در آنها ضخیم تر است، در بالا و پایین صفحه میانی کهکشان راه شیری قرار دارند و کهکشان دارای یک برآمدگی هسته ای است که در بخش مرکزی قرار دارد. تعدادی از کهکشان های دیگر اما نه همه آنها، برآمدگی های مشابهی را نشان می دهند.
ستاره شناسان این پرسش را مطرح نمودند که برآمدگی ها چگونه تشکیل شده اند. برای پاسخ دادن به این پرسش، گروهی به سرپرستی "جونیچی بابا"(Junichi Baba) در "رصدخانه ملی نجوم ژاپن"(NAOJ)، یک سناریوی احتمالی را برای کهکشانی مشابه راه شیری در "ATERUI II" شبیه سازی کردند که قوی ترین سوپر کامپیوتر جهان بشمار می رود که به نجوم اختصاص داده شده است. شبیه سازی این گروه پژوهشی، کامل ترین و دقیق ترین شبیه سازی تا به امروز است که نه فقط ستاره های کهکشان، بلکه گاز را نیز شامل می شود. همچنین، تولد ستارگان جدید را شامل می شود که از گاز تشکیل شده اند و بعد از مرگ ستارگان، به عنوان ابرنواختر به دنیا می آیند.
تشکیل یک میله، به هدایت گاز به بخش مرکزی کهکشان کمک می نماید و در آنجا به تشکیل ستاره های جدید می انجامد. بنابراین، ممکنست منطقی باشد که فرض نماییم کهکشان هسته ای از گرد هم آمدن ستاره های جدیدی به وجود آمده است که در آنجا متولد شده اند اما شبیه سازی ها نشان می دهند که تقریباً هیچ ستاره جدیدی در میله بیرون از برآمدگی هسته ای وجود ندارد برای اینکه میله در هدایت گاز به سمت مرکز بسیار مؤثر است. این بدان مدلول است که خروج گاز، دلیل برآمدگی بادام زمینی شکل در میله نیست. در عوض، این گروه پژوهشی متوجه شدند که فعل و انفعالات گرانشی می توانند تعدادی از ستارگان را به مدارهایی هدایت کنند که آنها را به بالا و پایین صفحه میانی می برند.
هیجان انگیزترین بخش ماجرا این است که شبیه سازی، یک سناریوی قابل آزمایش کردن را ارائه می دهد. از آنجائیکه برآمدگی بادام زمینی شکل، ستاره جدیدی را به دست نمی آورد، همه ستاره های آن باید پیش از تشکیل شدن میله به وجود آمده باشند. میله بطور هم زمان، گاز را به منطقه مرکزی هدایت می کند؛ جایی که ستاره های جدید زیادی ایجاد می شوند. بنابراین، می توان اظهار داشت که تقریباً همه ستارگان موجود در برآمدگی هسته ای، بعد از شکل گیری میله به دنیا آمده اند. این بدان معناست که ستارگان موجود در برآمدگی بادام زمینی شکل، پیرتر از ستارگان موجود در برآمدگی هسته ای خواهند بود.
داده های کاوشگر "گایا"(Gaia) متعلق به "آژانس فضایی اروپا"(ESA) و ماهواره آینده ژاپن موسوم به "یاسمین"(JASMINE) به ما امکان می دهند تا حرکت و سن ستارگان را تعیین نماییم و این سناریو را مورد بررسی قرار دهیم. اگر اخترشناسان بتوانند تفاوت بین سن ستارگان در برآمدگی های بادام زمینی شکل و هسته ای را تشخیص دهند، سن میله کهکشان راه شیری را به ما خواهند گفت.
این پژوهش، در مجله "Monthly Notices of the Royal Astronomical Society" به چاپ رسید.
منبع: تعمیركار
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب