ارسال یک بادبان خورشیدی به همراه ماموریت آرتمیس ۱
تعمیرکار: ناسا مقرر است در ماموریت آرتمیس 1 یک بادبان خورشیدی را در نزدیکی یک سیارک مستقر کند.
به گزارش تعمیرکار به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، ماموریت آرتمیس ۱ ناسا ممکنست در تاریخ ۲۹ اوت راهی ماه شود. آرتمیس ۱، یک پرواز آزمایشی بدون خدمه به دور ماه خواهد داشت که به عنوان یک عامل مهم در آزمایش ماموریت های انسانی آینده عمل می کند. همانطور که از نام این ماموریت پیداست، آرتمیس ۱، اولین ماموریت برنامه آرتمیس ناسا شمرده می شود که هدف از آن، ایجاد حضور پایدار انسان در ماه و اطراف آن تا اختتام دهه ۲۰۲۰ است. اگر همه چیز در ماموریت آرتمیس ۱ خوب جلو برود، ماموریت آرتمیس ۲ در سال ۲۰۲۴، یک کپسول اوریون سرنشین دار را به مدار ماه خواهد فرستاد و ماموریت آرتمیس ۳ حدود ۲ سال بعد، فضانوردان را در نزدیکی قطب جنوب ماه پیاده خواهدنمود.
سیستم پرتاب فضایی(SLS) این آژانس فضایی کپسول اوریون را فراتر از ماه خواهد برد و برمی گرداند، اما این همه ماجرا نیست. ناسا همین طور در این ماموریت ۱۰ تاسواره کوچک را نیز به فضا خواهد فرستاد تا آنها تعدادی از آزمایشات علمی را انجام دهند.
یکی از اینها، ماموریت دیده بانی "سیارک نزدیک زمین"(NEA) است که طی آن این ماموریت یک بادبان خورشیدی را بمحض رسیدن به فضا در آنجا مستقر می کند و به آن اجازه می دهد تا با بهره گیری از فوتون های حاصل از خورشید، خودرا به سمت یک سیارک نزدیک به حرکت درآورد. ناسا اظهار داشت که این بادبان خورشیدی بمحض رسیدن به آنجا از سیارک با جزییات بالا تصویربرداری می کند و داده ها را به زمین ارسال می کند.
ماموریت سیارک نزدیک زمین یک پروژه مشترک بین مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا(MSFC) در هانتسویل، آلاباما و لابراتوار پیشرانش جت ناسا(JPL) در پاسادنا، کالیفرنیا است. این یکی از چندین ماموریتی است که از فناوری بادبانی خورشیدی پس از آن که انجمن سیاره ای ثابت کرد این فناوری با ماموریت "لایت سیل ۲" (LightSail ۲) در سال ۲۰۱۹ قابل اجرا بوده است، استفاده می نماید.
"بیل نای"(Bill Nye) مدیر عامل انجمن سیاره ای اظهار داشت: ماموریت "لایت سیل ۲" کاملا فراتر از انتظارات او بوده و او از دیدن آنچه ناسا و دیگران با این فناوری انجام خواهند داد هیجان زده است.
در بیانیه اخیر ناسا "لس جانسون"(Les Johnson)، محقق اصلی این فناوری در مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا اظهار داشت که استفاده از فناوری بادبان خورشیدی برای پایین نگه داشتن هزینه های این ماموریت بسیار مهم خواهد بود.
بررسی سیارک ۲۰۲۰ GE
ماموریت سیارک نزدیک زمین به سمت سیارک "GE ۲۰۲۰" سفر خواهدنمود. این سیارک یک صخره فضایی کوچک با عرض تقریباً ۶۰ فوت(۱۸ متر) است که هر ۳۶۸ روز یک دفعه به دور خورشید می چرخد. برای رسیدن به آنجا، این تاسواره برای افزایش گرانش از کنار ماه عبور خواهدنمود. جدا از این کمک گرانشی، این تاسواره از بادبان خورشیدی خود که ۹۲۵ فوت مربع(۸۶ متر مربع) است نیز استفاده خواهدنمود.
این کاوشگر ماموریت سیارک نزدیک زمین همین طور دارای رانشگرهای کوچکی است که از آنها فقط برای نیرو دادن به تعداد کمی از مانورهای خاص استفاده می شود. در غیر این صورت، بادبان خورشیدی این تاسواره با بهره گیری از ذرات خورشیدی به نام "فوتون" این ماموریت را به سمت ۲۰۲۰ GE پیش خواهد برد. این بدان معناست که این ماموریت حداقل مقدار سوخت مایع یا جامد را حمل خواهدنمود تا هزینه ماموریت را کم کند.
"جولی کاستیلو روگز"(Julie Castillo-Rogez) محقق اصلی این ماموریت در لابراتوار پیش رانش جت ناسا اظهار داشت: ماموریت سیارک نزدیک زمین احتمالاً با سرعت نسبی کمتر از ۱۰۰ فوت(۳۰ متر) در ثانیه حرکت خواهدنمود که این مساله آنرا به ماموریتی با کندترین سرعت که در اطراف یک سیارک انجام شده، تبدیل خواهدنمود. این چند ساعت به ما فرصت خواهد داد تا اطلاعات ارزشمندی را جمع آوری نماییم و به ما امکان می دهد تا ببینیم سیارک های از این دست از نزدیک چه شکلی هستند.
انتظار می رود ماموریت سیارک نزدیک زمین در سال ۲۰۲۳ به این سیارک برسد و در این مرحله از دوربین های خود برای گرفتن تصاویری از سنگ فضایی مذکور استفاده خواهدنمود. سپس دانشمندانی که روی زمین مشغول کار هستند، چرخش، شکل، میدان زباله(debris field) و سایر خاصیت های آنرا مطالعه خواهند کرد. ۲۰۲۰ GE قسمتی از کوچکترین طبقه سیارک ها است که قطر آنها ۳۳۰ فوت(۱۰۰ متر) یا کمتر است. این نخستین باری است که دانشمندان چنین سیارک کوچکی را با جزییات مطالعه می کند. بگفته ناسا این ماموریت به ارتقا دانش آنها در مورد سیارک های نزدیک به زمین کمک خواهدنمود.
ماموریت آرتمیس ۱ ناسا، بوسیله ماموریت سیارک نزدیک زمین، اطلاعات بیشتری در مورد سنگ های فضایی بالقوه خطرناک ارائه خواهدنمود. یکی دیگر از ماموریت های بادبان خورشیدی، توسط شرکت فضایی خصوصی"Breakthrough Initiatives" صورت خواهد گرفت. این شرکت می خواهد یک کاوشگر بادبان سبک(light sail) را با نیروی حاصل از میلیونها لیزر، به نزدیک ترین منظومه ستاره ای ما به نام آلفا قنطورس برساند.
نکاتی درباره ی فناوری بادبان های خورشیدی
فناوری بادبان خورشیدی می تواند به فضاپیماها امکان دهد تا خورشید را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهند. برای عبور کردن یک فضاپیما از جو زمین و خارج شدن از گرانش آن، نیروی زیادی لازم است اما هنگامی که یک فضاپیما به مدار می رسد، به نیروی نسبتا کمی برای حرکت کردن در فضا نیاز دارد. در حقیقت، حتی مقادیر ناچیزی از نیروی ثابت می تواند به یک فضاپیما امکان دهد تا به دورترین اعماق منظومه شمسی سفر کند. این همان اصل ورای عملکرد "بادبان خورشیدی"(Solar sail) است. این فناوری، صفحات نازک و بزرگی از مواد بازتابنده را به فضاپیما متصل می کند. فوتون های کوچک نور خورشید از این ماده منعکس می شوند و فشار کوچکی را به فضاپیما وارد می کنند تا به آن امکان دهند که در فضا حرکت نماید.
پروژه های مربوط به بادبان خورشیدی مانند پروژه "لایت سیل ۲"(LightSail ۲) ثابت کرده اند که این فناوری به کار می آید. با این وجود، محدودیت هایی نیز وجود دارد. نخست اینکه فضاپیماهای دارای بادبان های خورشیدی، بسیار آهسته تر از همتایان خود هستند که با رانشگرها کار می کنند اما مشکل بزرگتر، مربوط به مسیریابی است. بادبان های خورشیدی باید با جهت نور خورشید در دسترس کار کنند و حرکت دادن آنها دشوار است. ناسا حالا به دنبال طرح های جدیدی برای بادبان های خورشیدی است که بتوانند قابلیت های مسیریابی آنها را بهبود ببخشند.
ناسا بتازگی به یک گروه پژوهشی که راهی برای حل این مشکل ارائه کرده اند، یک کمک مالی دو میلیون دلاری اعطا کرده است تا به توسعه این فناوری تحت برنامه "مفاهیم پیشرفته نوین"(NIAC) بپردازند.
منبع: setfix.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب